Pathological people pleaser

You built your worth in their gaze,
so you gave, and you gave—
until “yes” became a reflex,
a pathological people-pleaser,
apologising for the space you took up
in the world.

You forgot how to stand tall,
how to hold your own ground
without first checking if it was acceptable to do so.

They called it kindness, didn’t they?
As if your self-betrayal was a virtue.

There’s a world beyond their approval,
one where you’re no longer the caretaker of comfort,
and the cost of belonging isn’t yourself.

Chorobliwy zadowalacz ludzi

Budowałaś swoją wartość w ich oczach,
więc dawałaś, i dawałaś—
aż „tak” stało się odruchem,
chorobliwym zadowalaniem innych,
przepraszaniem za miejsce,
które zajmowałaś w świecie.

Zapomniałaś, jak się wyprostować,
jak stanąć na swoim,
nie sprawdzając najpierw, czy wolno ci to zrobić.

Nazywali to dobrocią, prawda?
Jakby zdrada samej siebie była cnotą.

Jest świat poza ich aprobatą,
świat, w którym nie jesteś strażniczką ich wygody,
a cena przynależności nie jest już tobą samą.