On land, we find ourselves

We wait,
but it’s not patience.
It’s fear.
Fear that the next wave comes,
fear that it doesn’t.

We’ve made the sea our excuse.
Blamed the water,
the chaos,
the noise.

But the land is right there.
Solid.
Certain.
And we stay on the boat,
pretending the fight is still outside of us.

The end of the water isn’t relief,
it’s exposure.
No waves to battle,
no storms to survive.
Just us,
standing still.

We feared drowning,
but it was never the sea.
It was the silence of arrival,
the stillness of knowing.

On land, there’s no struggle to distract us.
No excuses.
No pretending we’re lost because of the tide.
The shore is the truth we’ve spent a lifetime avoiding.

The real fear is not in sinking.
It’s in stepping onto solid ground
and seeing that the storm wasn’t what held us back.

It was always us,
clinging to the chaos,
because stillness demands we face who we are
when there’s nothing left to fight.

Na lądzie odnajdujemy siebie

Czekamy,
ale to nie cierpliwość.
To strach.
Strach, że nadejdzie kolejna fala,
strach, że nie nadejdzie.

Zrobiliśmy z morza wymówkę.
Obwinialiśmy wodę,
chaos,
hałas.

A ląd jest tuż obok.
Stały.
Pewny.
A my wciąż tkwimy na łodzi,
udając, że walka nadal jest gdzieś na zewnątrz.

Koniec wody nie przynosi ulgi,
tylko obnaża prawdę.
Nie ma fal do pokonania,
nie ma burz do przetrwania.
Zostajemy sami,
w ciszy i bezruchu.

Baliśmy się utonięcia,
ale to nigdy nie było morze.
To cisza dotarcia na ląd,
spokój poznania prawdy.

Na lądzie nie ma już walki, która mogłaby nas odciągnąć.
Nie ma wymówek.
Nie można już zwalać winy na przypływ.
Brzeg to prawda, od której całe życie uciekaliśmy.

Prawdziwy strach nie polegał na zatonięciu.
Polegał na postawieniu stopy na stałym gruncie
i uświadomieniu sobie, że to nie burza nas powstrzymywała.

To zawsze byliśmy my,
kurczowo trzymający się chaosu,
bo spokój zmusza nas,
by stanąć twarzą w twarz z tym, kim jesteśmy,
gdy nie ma już nic, z czym można walczyć.