Darkness

Darkness. I sit with it, letting it flow through me. I cry, as if trying to burn the pain away. But I don’t pass it on. I don’t turn suffering into a weapon. I let it move through me, recognize it as part of who I am — and I see the same in others’ eyes. Silent recognition of shared wounds.

I don’t let the pain freeze my heart. I resist the temptation of those who use their pain to hurt. I could do the same, it would be easier. Anger and despair call to me. But I know that unleashing what’s inside would be far worse. Hurting others, even with words, would leave deeper scars on my conscience.

So I keep caring. Even when it would be easier to harden. Pain is part of life, but feeling it is the only way to stay human. I can’t fix the world, but I can feel — fully — because that’s what protects me from numbness.

In a world that tries to strip away my humanity, my rebellion is refusing to turn to stone.

Ciemność

Ciemność. Siedzę z nią, pozwalam jej przepływać przez moje ciało. Płaczę, jakbym chciała wypalić ten ból. Ale nie przekazuję go dalej. Nie robię z cierpienia broni. Pozwalam mu przejść, rozpoznaję je jako część mnie — i widzę to samo w oczach innych. Milczące uznanie wspólnych ran.

Nie pozwalam, by ból zamroził moje serce. Odrzucam pokusę tych, którzy używają cierpienia, by ranić. Mogłabym zrobić to samo, to najłatwiejsze. Gniew i rozpacz kuszą. Ale wiem, że uwolnienie tego, co w środku, byłoby gorsze. Krzywdzenie innych, nawet słowami, przyniosłoby mi tylko blizny na sumieniu.

Więc nadal się troszczę. Nawet gdy łatwiej byłoby stwardnieć. Ból jest częścią życia, ale czuć go to jedyny sposób, by pozostać człowiekiem. Nie naprawię świata, ale mogę czuć — w pełni — bo to chroni mnie przed odrętwieniem.

W świecie, który chce mnie odczłowieczyć, mój bunt to nie zamienić się w kamień.