Unavoidable Pain

It digs in, it stays.
And yes, it hurts.
But somewhere, a voice—
maybe your future self,
maybe something older, deeper, wiser—
whispers:

You need this.
It will be okay.

And somehow, despite the pain,
you believe it.

When the weight presses down so hard
you think you’ll break,
something—
a song, a stray line in a movie—
works like a defibrillator.
You catch your breath,
just enough to keep going.

Sometimes you wound.
Sometimes it hurts.
Not by choice.

And when you’ve carried it long enough,
legs shaking, breath heavy,
and finally set that weight down—
the “monster” isn’t so scary anymore.
You talk about it over coffee,
like it was nothing.

The echo of that weight still lingers.
Carrying – one thing,
forgetting – another.

Nieunikniony ból

Wbija się, zostaje.
I tak, boli.
Ale gdzieś tam głos—
może twój przyszły ja,
może coś starszego, głębszego, mądrzejszego—
szepcze:
Potrzebujesz tego.
Będzie dobrze.

I jakoś, mimo bólu,
wierzysz w to.

Kiedy ciężar przygniata cię tak mocno,
że myślisz, że pękniesz,
coś—
piosenka, przypadkowy cytat z filmu—
działa jak defibrylator.
Łapiesz oddech,
wystarczająco, by iść dalej.

Czasem ranisz.
Czasem boli.
Nie z wyboru.

A gdy nosisz to wystarczająco długo,
nogi się trzęsą, oddech ciężki,
i w końcu odkładasz ten ciężar—
“potwór” już nie jest taki straszny.
Rozmawiasz o tym przy kawie,
jakby nigdy nic.

Echo tego ciężaru wciąż zostaje.
Nosić—jedno,
zapomnieć—drugie.