duszynska art.

meditation on human condition

By

Paulina Duszynska

meditation on human condition

when time folds upon itself like fractured mirrors, when pastpastpresentfuture bleed—
no exit
no entrance
the door is never there but you stand, waiting. this room is inside you, isn’t it? No, it is you. You are nowhere. Dense. Silence. Breathing the thick smog of it. Silence so loud it erases your heartbeat. You’re gone already, aren’t you? But here, yes, still. Waiting. for what? For truth? Truth?!—a blade that severs you from yourself. Or maybe it’s always been a lie—every breath, every word, armor that melts in the furnace of this stillness. A slow striptease. flesh peeled raw. You stare at the skin left behind.

A mirror? The void, the nothingness—it is you, isn’t it? but you are not you, and you never were.

You want this? The stripping away, the reduction, the slicing into halves until the halves are empty. Every piece carved from you want / don’t want collapses into itself—because you are nothing. And you are everything.

Stop.

Listen. You hear it, don’t you? The void is speaking—no, screaming. But what’s the sound of nothing?

(white noise) (echo) (collapse)

What do you think you are waiting for? Why are you still here? You could have left by now, if only there was a door. There was never a door. No escape. You aren’t waiting for meaning, you’re waiting for permission to leave, but no one’s coming.

You wanted protection, safety. You built the walls, but there’s no outside. Never was. You are sealed in. You ARE the walls. The room is inside your mind, yet—NO—it is your mind, collapsing in on itself, consuming its own void.

Why are you afraid of wanting? To want is to disintegrate, to dissolve. You fear it, this ache, because you cannot survive in the world. The world is too sharp, too dangerous for someone like you—so you amputate. The pain? a mirage. But numbness? death. creeping. slow. this is the truth, isn’t it?

Tell me, who told you desire was dangerous? Or did you invent that lie to save yourself? Because now—yes, now—it’s you, isn’t it? Severed from the world, yes, severed from yourself.

The numbness is suffocating you, crushing your aliveness in its jaws. But you are nothing, nothing nothing. Not real. Not really. This room? A house of mirrors built from your don’t want. Wanting was always too dangerous, too alive. You thought you’d save yourself from the mess of the world, but you shrank yourself until the walls became the mirror.

Want. don’t want. want. don’t want. Which is it?

The void isn’t real. It never was. Your fortress? A tomb. A carefully constructed grave, but you are still here.

So now:
disintegrate
break the walls of your own emptiness
burn the numbness with desire—because here’s the truth—you still want.

You still want. You always will. But the wanting is the risk, isn’t it? To want is to suffer, to want is to burn, to want is to create. Creation is chaos, mess, disorder. You know that. You’re terrified of it, aren’t you? And yet.

yet.

you. want.

The void collapses, folds, implodes—it was never there. The walls are paper. You’re already outside, but you thought you were trapped. What a joke. What a lie.

Here it is:
you are already alive.
And the room? A playground, the chaos, your canvas. You build meaning from the rubble, not to escape, but to shape it, to break it, to remake it. There’s no room, no prison, no void. Only raw material.

Risk. Burn. Create. There is no escape because you never needed one. What’s left? Only this: you want.
It is always the beginning.

medytacja nad kondycją ludzką

kiedy czas załamuje się jak pęknięte lustra, kiedy przeszłośćprzyszłośćteraźniejszość krwawi—
brak wyjścia
brak wejścia
drzwi nigdy nie było, a jednak stoisz i czekasz. Ten pokój jest w tobie, prawda? Nie, to ty jesteś tym pokojem. Nie ma cię. Gęstość. Cisza. Oddychasz jej ciężkim powietrzem. Cisza tak głośna, że wymazuje twój puls. Już cię nie ma, prawda? A jednak tu, tak, nadal jesteś. Czekasz. Na co? Na prawdę? Prawdę?!—ostrze, które odcina cię od samego siebie. A może zawsze była to iluzja—każdy oddech, każde słowo, zbroja, która topi się w piecu tej ciszy. Powolny striptiz. Skóra ściągnięta do żywego mięsa. Patrzysz na pozostawione szczątki.

Lustro? Pustka, nicość—czy to ty? Ale ty to nie ty, nigdy nie byłeś.

Chcesz tego? Odzierania, redukcji, krojenia na części, aż te części stają się puste. Każda cząstka wyrwana z ciebie chcę / nie chcę zapada się w siebie—bo jesteś niczym. I jesteś wszystkim.

Stop.

Słuchaj. Słyszysz to, prawda? Pustka mówi—nie, krzyczy. Ale jaki dźwięk ma nicość?

(biały szum) (echo) (upadek)

Na co myślisz, że czekasz? Dlaczego wciąż tu stoisz? Już mogłeś odejść, gdyby tylko były drzwi. Ale drzwi nigdy nie było. Nie ma ucieczki. Nie czekasz na sens, czekasz na pozwolenie na odejście, ale nikt nie przyjdzie.

Chciałeś ochrony, bezpieczeństwa. Zbudowałeś mury, ale na zewnątrz nie ma nic. Nigdy nie było. Jesteś zamknięty w środku. TY jesteś tymi ścianami. Pokój jest w twojej głowie, a jednak—NIE—to twoja głowa, zapadająca się w sobie, pochłaniająca własną pustkę.

Dlaczego boisz się pragnienia? Pragnienie to rozpad, to rozpuszczanie. Boisz się bólu, bo wiesz, że nie przetrwasz w tym świecie. Świat jest za ostry, za niebezpieczny dla kogoś jak ty—więc amputujesz. Ból? miraż. Ale otępienie? śmierć. pełzająca. powolna. To jest prawda, prawda?

Powiedz, kto ci powiedział, że pragnienie jest niebezpieczne? A może sam wymyśliłeś to kłamstwo, żeby się ocalić? Bo teraz—tak, teraz—ty to jesteś, prawda? Odcięty od świata, tak, odcięty od siebie.

Otępienie dusi cię, miażdży twoje życie w swoich szczękach. Ale jesteś niczym, niczym, niczym. Nieprawdziwy. Nigdy naprawdę. Ten pokój? Grobowiec, starannie zbudowany grób, ale nadal tu jesteś.

A teraz:
rozpadnij się
zburz ściany własnej pustki
spal otępienie pragnieniem—bo oto prawda—nadal pragniesz.

Nadal pragniesz. Zawsze będziesz. Ale pragnienie to ryzyko, prawda? Pragnienie to cierpienie, pragnienie to płonąć, pragnienie to tworzyć. Tworzenie to chaos, bałagan, nieporządek. Wiesz to. Przeraża cię to, prawda? A jednak.

A jednak.

pragniesz.

Pustka zapada się, składa, imploduje—nigdy jej nie było. Ściany są z papieru. Jesteś już na zewnątrz, ale myślałeś, że jesteś uwięziony. Co za żart. Co za kłamstwo.

Oto:
jesteś już żywy.
A pokój? Plac zabaw, chaos, twoje płótno. Budujesz sens z gruzów, nie żeby uciec, ale żeby to kształtować, żeby to łamać, żeby to przetwarzać. Nie ma pokoju, nie ma więzienia, nie ma pustki. Tylko surowiec.

Ryzykuj. Płoń. Twórz. Nie ma ucieczki, bo nigdy jej nie potrzebowałeś. Co zostało? Tylko to: pragniesz.
To zawsze był początek.

More: