duszynska art.

Beyond Corporate Awareness: The Reality of Inequality

By

Paulina Duszynska

The Reality of Inequality

What are you supposed to reflect on?
That society’s unfair?
You’ve known that long before
they put it on the agenda.
That privilege falls like rain on the few?
No revelation there—just guilt,
slotted between meetings,
a pause for discomfort,
boxed in PowerPoint slides
and HR buzzwords.

They call it “awareness.”
But you feel like an artefact—
on display, examined from a safe distance.
A prompt for a solemn nod,
a quiet, “I should be more grateful.”
Your struggles, reduced
to a thought experiment,
a lesson in humility
they carry long enough
to feel righteous, then let fade.

You sit, half invisible,
not a person but a symbol,
a placeholder in a conversation
that isn’t about you at all.
It’s about them—
how much better they feel
after their brief encounter
with your “reality,”
like it’s a tourist stop
they check off
before returning to perfect worlds.

And you?
You’re left a museum exhibit,
something to marvel at,
a grim reminder of what they’re not.
They watch you like ruins,
as if you’re already lost,
a cautionary tale.
But the walls of the museum are glass only to them.
You’re still inside.

That sinking feeling—realising
nothing will change.
You’re not an equal in this conversation,
just the evidence.
Backdrop to their enlightenment,
the thing that makes them feel progressive,
before retreating to safe lives.

What changes?
Nothing.
It’s not change they’re after—
just a flicker of conscience,
a moral itch to scratch
before going back to their desks.
Meanwhile, you sit there,
carrying their discomfort
like a second skin,
wondering what was supposed to shift,
because the only thing that moved
was the clock.

And when you get home,
when you peel off the day,
you feel it still—
Discomfort, burrowed in your skin,
a weight you carry alone
long after they’ve forgotten the script.

Maybe that’s what hurts most—
not their ignorance,
but the fact they can leave it behind.
And you can’t.

Rzeczywistość nierówności

Społeczeństwo jest niesprawiedliwe?
O tym wiedziałeś na długo, zanim
stało się modnym tematem.
Że przywileje spadają jak deszcz na wybranych?
Nie odkrycie, a wina,
wtłoczona między spotkaniami,
przerwa na dyskomfort,
zamknięta w slajdach PowerPointa
i korporacyjnym żargonie.

Nazywają to “świadomością.”
A ty czujesz się jak eksponat—
na pokaz, oglądany z bezpiecznego dystansu.
Pretekst do skinienia głową,
cichego „Powinienem być wdzięczniejszy.”
Twoje zmagania zredukowane
do eksperymentu myślowego,
lekcji pokory,
którą noszą w sobie na tyle długo,
by poczuć się sprawiedliwie,
a potem zapomnieć.

Siedzisz, pół-niewidzialny,
nie jako człowiek, a symbol,
zastępstwo w rozmowie,
która wcale nie dotyczy ciebie.
To o nich—
jak lepiej się czują
po krótkim zetknięciu
z twoją „rzeczywistością,”
jakby to był przystanek turystyczny,
który można odhaczyć,
wracając do idealnych światów.

A ty?
Zostajesz muzealnym eksponatem,
czymś, na co można popatrzeć,
ponurym przypomnieniem, kim nie są.
Patrzą na ciebie jak na ruinę,
jakbyś był już dawno stracony,
ostrzeżeniem dla przyszłych pokoleń.
Ale ściany muzeum są szklane tylko dla nich.
Ty nadal jesteś w środku.

To uczucie—gdy toniesz w świadomości,
że nic się nie zmieni.
Nie jesteś równym uczestnikiem rozmowy,
tylko dowodem.
Tłem dla ich oświecenia,
czymś, co pozwala im czuć się postępowo,
zanim wrócą do bezpiecznych żyć.

Co się zmienia?
Nic.
To nie zmiana ich interesuje—
chcą tylko chwilowego ukłucia sumienia,
moralnego drapania,
zanim wrócą do biurek.
Tymczasem ty siedzisz,
niesiesz ich dyskomfort
jak drugą skórę,
zastanawiając się, co miało się zmienić,
bo jedyną rzeczą, która się poruszyła,
był zegar.

A kiedy wracasz do domu,
gdy zdejmujesz z siebie dzień,
czujesz to nadal—
Dyskomfort, zakorzeniony w skórze,
ciężar, który dźwigasz sam,
długo po tym, jak oni zapomnieli scenariusz.

Może to boli najbardziej—
nie ich ignorancja,
ale fakt, że mogą to zostawić za sobą.
A ty nie możesz.

More

@duszynska.art