Remembering Her Strength: Love Through Darkness and Pain

Love Through Darkness and Pain

Erase the memory of my suffering from those who knew me.
I was not simply the madwoman who lost her husband too young,
wracked with pain and delusions.
I was more than the scars.

Let them remember my quiet strength,
the way I loved even through madness.
My kindness wasn’t the absence of suffering,
but carved from it—
a refusal to let the darkness take everything.

I never asked for pity.
I needed to be seen beyond the brokenness,
as someone who loved fiercely
even as the world dismantled me, piece by piece.

If you are my voice,
make them see the threads of joy that ran through me,
the moments of clarity amidst the chaos.

If you are my voice,
make them see the threads of joy that ran through me,
the moments of clarity amidst the chaos.
Tell my story,
not with pity,
but with reverence for what it means to be human—
to suffer, to love, and to fall apart.

Let someone, somewhere, understand me,
even if long after I’m gone.
Let them piece me together with tenderness.
To be misunderstood is to die again and again.

I want to live once more,
even in the fragile way memories allow.
But this time,
let them remember me for how I loved,
even when I was drowning in darkness.
That will be enough.

Miłość przez mrok i ból

Wymaż pamięć o moim cierpieniu z umysłów tych, którzy mnie znali.
Nie byłam tylko szaloną kobietą, która zbyt wcześnie straciła męża,
dręczoną bólem i urojeniami.
Byłam czymś więcej niż bliznami.

Niech zapamiętają moją cichą siłę,
to, że potrafiłam kochać, nawet w szaleństwie.
Moja dobroć nie była brakiem cierpienia,
lecz wyryta z niego—
odmową, by mrok zabrał wszystko.

Nigdy nie prosiłam o litość.
Chciałam być widziana poza moim rozbiciem,
jako ktoś, kto kochał z pasją,
nawet gdy świat rozkładał mnie na kawałki.

Jeśli będziesz moim głosem,
spraw, by dostrzegli nici radości, które przeplatały się przeze mnie,
chwile jasności pośród chaosu.
Opowiedz moją historię,
nie z litością,
lecz z szacunkiem dla tego, co znaczy być człowiekiem—
cierpieć, kochać i rozpadać się na części.

Niech ktoś, gdzieś, mnie zrozumie,
nawet jeśli długo po moim odejściu.
Niech złożą mnie z powrotem z czułością.
Być niezrozumianą to umierać raz po raz.

Chcę żyć jeszcze raz,
nawet w tej kruchej formie, na jaką pozwala pamięć.
Ale tym razem
niech zapamiętają mnie za to, jak kochałam,
nawet gdy tonęłam w ciemności.
To wystarczy.

duszynska art.